Zapraszamy do wzięcia udziału w 24. edycji Annual Holocaust Art and Writing Contest, organizowanego przez Uniwersytet Champana w Kalifornii. Konkurs polegający na stworzeniu pracy artystycznej lub literackiej w oparciu o relacje Ocalałych z Zagłady to niezwykle ciekawe narzędzie edukacyjne. Interesująca forma, długa tradycja konkursu i jego międzynarodowy charakter sprawiają, że uczniowie i uczennice bardzo chętnie biorą w nim udział. Uczniowie i uczennice mogą samodzielnie wybrać przystępną im formę twórczości oraz zainspirować się wybraną przez siebie relacją świadka historii.

Poniżej publikujemy wybrane najważniejsze zapisy tegorocznego regulaminu:

1. Każda szkoła może zgłosić maksymalnie trzy prace, ale jeden uczeń/uczennica – tylko jedną pracę. Prace mogą zgłoszone w kategoriach: sztuka, film, poezja lub proza.
2. Nagrodami głównymi w konkursie są nagrody finansowe w wysokości 400$ w każdej kategorii. Nauczyciele, nauczycielki i szkoły walczą o nagrodę 200$. Druga nagroda wynosi 200$ oraz 100$ dla opiekuna/opiekunki i szkoły.
3. Przygotowanie pracy konkursowej:
   a) Pierwszym krokiem jest wybór jednej z relacji Ocalałego z Holokaustu świadka historii, która będzie punktem wyjścia do stworzenia pracy.
   b) Relacje należy wybrać z jednej z proponowanych baz danych:
   – baza Uniwersytetu Chapmana
   – baza Rady ds. Holokaustu w Karolinie Południowej
   – strona Towarzystwa 1939
   – kanał YouTube USC Shoah Foundation – Instytutu Historii Wizualnej i Edukacji (tylko playlista Full-length testimonies)
   – Strona Archiwum Historii Wizualnej USC Shoah Foundation (wymaga rejestracji)
   – Strona IWitness (wymaga rejestracji).
   c) Słuchając relacji Ocalałych i odnosząc się do opowiadanych przez nich historii, należy wybrać konkretne zdanie, słowo, frazę, która odwołuje się do wspomnienia miłości sprzed lat lub doświadczenia miłości w czasie Zagłady, które stało się źródłem siły w walce o przetrwanie. Należy zanotować czas, w którym wybrane słowo czy fraza się pojawia.
   d) Wybrany fragment stanowić będzie bazę pod powstałą pracę konkursową.
4. Kryteria pracy:
   a) Wszyscy uczestnicy i uczestniczki muszą wypełnić formularz zgłoszeniowy online.
   b) Prace muszą dotyczyć rzeczywistego fragmentu relacji Ocalałego świadka historii.
   c) Prace muszą być oparte na relacjach dostępnych w bazach danych wymienionych w punkcie 3b).
   d) Każda praca – niezależnie od kategorii – musi zawierać znacznik czasowy danego fragmentu relacji.
   e)  Hasłem przewodnim tegorocznej edycji jest „Siła miłości i wola przetrwania” („The Strength of Love and the Will to Survive”).
   f) Szczegółowe kryteria prac z poszczególnych kategorii dostępne są pod adresem: www.chapman.edu/holocaust-arts-contest
5. Termin wysyłania prac tradycyjną pocztą upływa 1 lutego, zaś w formie mailowej – 3 lutego 2023 roku.
6. Ogłoszenie wyników konkursu nastąpi podczas gali (transmitowanej online), która odbędzie się 10 marca 2023 roku.
7. Wszystkie prace i cała dokumentacja muszą być stworzone w języku angielskim.

Więcej informacji o konkursie mogą Państwo uzyskać pisząc pod adres: bartosz.duszynski@dialog.org.pl

Formularz zgłoszeniowy.

Opis inspiracji/głównego motywu konkursu:

Zbyt często obrazy Zagłady, które nosimy w pamięci, to obrazy stworzone przez sprawców. Widzimy ludzi poniżanych, głodzonych i bitych, ubranych w szmaty lub obozowe pasiaki, pozbawionych człowieczeństwa. Jeśli na tym kończą się nasze badania nad Zagładą, widzimy ofiary w taki sposób, w jaki naziści chcieli, abyśmy je widzieli, pozbawione swojej tożsamości i indywidualności.

Ale kiedy słuchamy świadectw Ocalałych lub czytamy ich wspomnienia, zaczynamy postrzegać ich jako jednostki. Poznajemy ich jako ludzi, którzy dawali i otrzymywali miłość i dla których pamięć o tych, których kochali, była źródłem niezwykłej siły. Miłość pielęgnowała duszę i budziła nadzieję.

Viktor Frankl przetrwał obozy, myśląc stale o swojej żonie, a nawet rozmawiając z nią w myślach. Te rozmowy i pamięć o jej miłości pozwalały mu uciec do innego miejsca i czasu. Jak napisał w swoim pamiętniku „Człowiek w poszukiwaniu sensu”: „nic nie mogło osłabić siły mojej miłości, zakłócić moich myśli ani zatrzeć w pamięci obrazu mojej ukochanej”.

Po rozdzieleniu z rodziną młoda Gerda Weissmann potajemnie nosiła w butach zdjęcia ukochanych rodziców i brata Artura. W marszu śmierci, gdy wydawało się, że nie ma siły zrobić kolejnego kroku, powiedziała do siebie: „Muszę mieć nadzieję. Muszę iść do końca. Jeśli Papa, Mama i Artur przeżyją, będą na mnie czekać z nadzieją i modlitwą. Nie mogę ich zawieść”.

Miłość zmobilizowała chłopca – Leona Leysona – do poszukiwania matki w obozie koncentracyjnym w Płaszowie. Leon ośmielił się zapuścić do części obozu, gdzie mężczyźni mieli zakaz wstępu. Jak napisał w swoim pamiętniku „The Boy on the Wooden Box”: „Wiedziałem, że będę surowo ukarany, jeśli zostanę nakryty. Jednak nadzieja na odnalezienie matki była warta tego niebezpieczeństwa”. Matka Leona odesłała swojego ukochanego syna niemal natychmiast, gdy go zobaczyła, ale wcześniej podarowała mu cenny i namacalny symbol swojej miłości: „W ostatniej chwili sięgnęła do sterty szmat na półce, na której spała, i wyciągnęła kawałek suchego chleba wielkości orzecha włoskiego. To było najlepsze, co moja matka mogła zrobić. Jestem pewien, że było to jedyne jedzenie, jakie miała”.

Viktor Frankl napisał: „Ten, kto wie, dlaczego żyje, nie troszczy się o to, jak żyje”. Dla tych, którzy zostali dotknięci Zagładą, miłość – a także pamięć i nadzieja – stały się odpowiedzią na „dlaczego”, nawet jeśli nie wiedzieli, „jak” przetrwać. Miłość przezwyciężyła rozpacz i okazała się silniejsza od nienawiści, inspirując ludzi do znalezienia sposobu na przetrwanie wbrew wszelkim przeciwnościom losu.