Urszula Antosz-Rekucka

Czasem wygląda to tak skromnie, że jesteśmy tylko my: ja i moja rodzina. Rocznica jest w czasie wakacji, więc ciężko ściągnąć uczniów. Czasem przychodzi ich kilkoro. Czasem jest ktoś z potomków mszańskich Żydów, wtedy jest Kadisz, jak należy. Dwa razy wsparli mnie zapaleńcy z sąsiedztwa: „Sądeckiego sztetł” czy Rabki. Smutne jest to, że spoza Mszany jest zwykle więcej osób niż z Mszany. Na okrągłe rocznice bywa nawet ktoś z UM, oficjalnie. Nieoficjalnie zawsze jest dobra dusza z UM, pani Agnieszka. Ostatni świadkowie, ale ich ubywa. Czytamy nazwiska Ofiar, odmawiamy psalm, kładziemy kamyki. Czasem jest jakiś program artystyczny albo chociaż hebrajska pieśń, zapalamy znicz, kładziemy kamyki, po prostu.