Katarzyna Łaziuk

Bilet w jedną stronę – tak najkrócej podsumowałabym swoją przygodę z kulturą i historią Żydów. Kilka lat temu zostałam zaproszona do zorganizowania spotkania moich uczniów z młodzieżą z Izraela. Ucieszyłam się na tę propozycję i zaczęłam przygotowania. Chciałam pokazać gościom prezentację na temat historii mińskiej społeczności żydowskiej. I tak zaczęła się moja podróż, która trwa do dziś.

Odpowiedzialność za poznaną historię i przekazywanie jej moim uczniom to cel moich działań. Zdobycie tytułu Szkoły Dialogu, projekt „Jesteśmy razem”, dni pamięci o ofiarach Holokaustu to tylko kilka z podejmowanych przeze mnie widocznych, wymiernych działań. Jednak najważniejszą wartością mojego zaangażowania w sprawy żydowskie są ludzie. Przyjaźń z kobietą, która jako dziecko została uratowana z mińskiego getta lub spotkanie ocalonego z Auschwitz zmieniają mnie i moje postrzeganie świata. Większość moich działań skierowana jest na upamiętnienie ofiar Holokaustu. Organizuję dni pamięci, biorę udział w akcji „Żonkile”, koordynuję jednodniowe pobyty młodzieży izraelskiej w mojej szkole, jestem z uczniami częścią projektu „Jesteśmy razem”. W 2015 r. po raz pierwszy zorganizowałam Dni Kultury Żydowskiej w Mińsku.

Dlaczego? Czułam, że powinnam zrobić coś więcej dla moich żydowskich sąsiadów, niż tylko pokazywać ich historię przez pryzmat Zagłady. W dwudniowym programie znalazły się propozycje dla każdej grupy wiekowej. Najmłodsi budowali sztetl, młodzież brała udział w grze miejskiej śladami mińskich Żydów, dorośli przygotowali potrawy kuchni żydowskiej. Wszyscy mieli możliwość obejrzenia wystawy zdjęć, filmu, wysłuchania koncertu czy wzięcia udziału w happeningu czytania poezji i prozy twórców żydowskich. Jestem autorką scenariuszy zajęć do wystawy głównej Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, współtworzyłam także materiały edukacyjne do filmu o powstaniu w getcie warszawskim Nie było żadnej nadziei. Małym, ale dla mnie o ogromnym znaczeniu osiągnięciem było tłumaczenie książki ocalonego z Holokaustu Romana Kenta „Mój pies Lala”, która została wydana przez POLIN. Ilustracje natomiast wykonali uczniowie Mińskiej Szkoły Artystycznej. 

Wierzę, że moje działania mają sens. Spośród wielu działań, w które się angażuję, praca na rzecz pamięci o Żydach jest dla mnie najważniejsza. Moi uczniowie z własnej inicjatywy włączają się w przedsięwzięcia promujące kulturę i historię Żydów.

Nie potrzebują już mnie, żebym była ich przewodnikiem. Ogromną satysfakcję dają mi sytuacje,gdy widzę, że stają w obronnie „innego” albo dopytują o kolejne działania. Mimo widocznego ożywienia i zainteresowania lokalnej społeczności poruszaną przeze mnie tematyką, największą korzyść z tego, co robię, czerpię ja sama.

Poznałam wielu ludzi, którzy wzbogacili życie moje i mojej rodziny. Najbardziej cieszę się z poznania pana Romana Kenta, którego podziwiam za pracę na rzecz pokoju i edukacji młodzieży. Ogromną radością jest dla mnie fakt, że na miejskie uroczystości przyjeżdża coraz więcej potomków mińskich Żydów.

Jestem nauczycielką języka angielskiego w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Polskiej Macierzy Szkolnej w Mińsku Mazowieckim. 

Poza moją działalnością na rzecz pamięci o Żydach mińskich pracuję także w Stowarzyszeniu MiLa, które zajmuje się współpracą Mińska z miastem siostrzanym Lacey w Stanach Zjednoczonych. W ramach tej współpracy organizuję programy polsko-amerykańskiej wymiany młodzieży. Działam także w Stowarzyszeniu „Wiosna”, w którym od lat jestem wolontariuszką Szlachetnej Paczki. Dwudziestopięcioletni staż w organizacji Wiara i Światło, zajmującej się osobami niepełnosprawnymi, z pewnością ukształtował moją osobowość i miał wpływ na to, kim dziś jestem. Prywatnie jestem żoną Jarka i mamą Agaty. Rodzina i przyjaciele wspierają mnie w moich działaniach. Bez nich byłoby trudno. Moją pasją są książki i taniec. Obecnie pracuję nad doktoratem na temat wpływu nieformalnego nauczania o Holokauście na postawy społeczne młodzieży.

Działania