„Polin” to dalszy ciąg „Sztetlach”. Na „Polin” Socha rozwija swoją metodę twórczą, konsekwentnie kontynuując wcześniejsze poszukiwania muzyczne i literackie. „Polin” to kompozycja z gatunku kolażu dźwiękowego – stworzona głównie przy użyciu próbkowania, sekwencjonowania i montażu studyjnego. Warstwa elektroniczna jest dopełniona partiami głosu, perkusji i akordeonu guzikowego. Utwór ma wyraźną budowę członową i składa się z 9 powiązanych ze sobą, płynnie następujących po sobie części: „Przyjście”, „Mowa nienawiści”, „Biłgoraj, czyli raj”, „To, co zostało”, „Nawiedzone pola”, „Szampan, dziewczyny i kabaret”, „Odwieczne pytanie”, „Dziś nie zasnę” oraz „Wyjście”. Części te tworzą niechronologiczną, surrealistyczną narrację osnutą na kanwie wydarzeń związanych z historią Żydów w Polsce. Utwór ma charakter eseju muzycznego, w którym autor chętnie i często sięga po cytaty dźwiękowe: m.in. próbki zaczerpnięte z nagrań utworów Szymona Laksa i Mariana Hemara oraz przemówienia Władysława Gomułki z 1968 r.
Ireneusz Socha
Dębica