Niewiele śladów żydowskiej społeczności zachowało się w Kikole. Pozostały domy dawnych żydowskich mieszkańców i bardzo zaniedbany cmentarz, oficjalnie zlikwidowany. Nie przetrwała synagoga ani inne miejsca związane z kultem religijnym. Nie zniechęciło to jednak uczniów Zespołu Szkół w Kikole a być może nawet zmotywowało do zaangażowania się w projekt Szkoła Dialogu, podczas którego młodzi ludzie mogli odkrywać żydowską przeszłość swojej miejscowości. Obecnie Kikół jest wsią położoną w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie lipnowskim, siedzibą gminy Kikół. Dawniej Kikół mógł chlubić się prawami miejskimi, których został pozbawiony w 1870 r za udział w powstaniu styczniowym.
Osadnictwo żydowskie w Kikole sięga XVIII w. Ilość Żydów zaczęła rosnąć tuż po ogłoszeniu Kikoła miastem w 1745 r. Na pewno kahał istniał od co najmniej 1765 r. Na początku XIX w. Żydzi stanowili 95% mieszkańców miasteczka, z czasem ilość malała. Związane było to między innymi z przeniesieniem siedziby gminy żydowskiej do Lubicza Górnego. Mimo to w 1921 r. stanowili zauważalną mniejszość liczącą blisko 35% społeczności. Tradycyjnie Żydzi trudnili się handlem, rzadziej rzemiosłem. Nie zabrakło przedstawicieli wolnych zawodów (dr Birsztein) oraz właścicieli ziemskich (Szerszowscy). Mimo przeniesienia siedziby kahału do Lubicza Górnego, w Kikole istniała synagoga, łaźnia rytualna i cmentarz, który prawdopodobnie powstał jeszcze w XVIII w. (przedtem grzebano w Lipnie). W 1935 r. w Kikole mieszkało blisko 20% mieszkańców pochodzenia żydowskiego. Tuż po rozpoczęciu okupacji hitlerowskiej chorzy i kalecy Żydzi zostali rozstrzelani w październiku 1939 r. w lesie. W grudniu 1939 r. część z nich wywieziono do getta we Włocławku. Skazani na całkowitą zagładę, o ile dożyli 1940 r., zostali umieszczeni w getcie warszawskim. Wszelkie ślady obecności w miasteczku zostały zatarte. Zniszczono synagogę i cmentarz.